Albert Camus, Η Πανούκλα

Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρόλα αυτά, οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας και έτσι πρέπει να καταλάβουμε τους δισταγμούς τους. Και μ’ αυτόν τον τρόπο επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην ανησυχία και την εμπιστοσύνη. Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: "Δεν θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο". Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει. Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δεν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του. Απ’ αυτή την άποψη οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν τους εαυτούς τους και για να το πούμε κι αλλιώς ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις δυστυχίες. Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους. Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν να είναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν ότι όλα είναι ακόμη δυνατά για αυτούς· πράγμα που σήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες. Συνέχιζαν να κάνουν επιχειρήσεις, να ετοιμάζουν ταξίδια, και να έχουν γνώμες. Πως θα μπορούσαν να σκεφτούν τη πανούκλα, που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και κανένας δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες.

Albert Camus, Η Πανούκλα - απόσπασμα

από την Ακρόπολη στον Κήπο

"Περίπατος σήμερα πρωί από την Ακρόπολη στον Κήπο. Μέρα, δώρο Θεού. Διάλυση της ύπαρξης μέσα στο φως. Είναι δύσκολο να ξαναβγείς στην ανθρώπινη επιφάνεια ύστερα από τούτο."

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες, Γ΄, Ίκαρος, Aθήνα 1984, σ. 109._

Καλό μήνα, καλή άνοιξη με ομορφιά ψυχής, καρδιάς.

Περπατώντας στον Λόφο Αρδηττού...

Πρόκειται αναμφίβολα για μια από τις πιο όμορφες διαδρομές πεζοπορίας στην Αθήνα. 

Οι βόλτες στον Λόφο Αρδηττού που βρίσκεται ανατολικά του Ιλισού 

και δίπλα από το Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Πάμε

έλα μαζί μου

Στο βάθος η Ακρόπολη.

Θαρρείς σαν σκηνή από κάποια ελαιογραφία 

Αχ αυτά τα σπίτια δίπλα στο λόφο και με θέα την Ακρόπολη...

Ο Λυκαβηττός μπροστά σου

Ξεπροβάλλει πίσω από τα πεύκα του κατάφυτου λόφου

Στην κορυφή του Καλλιμάρμαρου.

Η Ακρόπολη λουσμένη στο ηλιοβασίλεμα της.

Στην επιστροφή, μπορείς να βολτάρεις και στο Μετς, χαζεύοντας τα σπίτια με τις όμορφες αυλές και τα λουλούδια τους να κρέμονται από τα παράθυρα. 

Κάθισε μετά και στο Cafe Odeon.

 Για το Μετς θα ανέβει όμως άλλη ανάρτηση. 

Θα υπήρχαν ποτέ Θεοί χωρίς Ιούδες;

Πάσχα, 2017. Για πρώτη φορά στην Αθήνα. 

Όπως ο έρωτας μαθαίνει τη ζωή, έτσι την έμαθα και έτσι έζησα. Δεν είναι προδοσία η αγάπη. Ή είναι προδοσία η αγάπη. Πάντως είναι σίγουρα αγάπη. Κι σίγουρα μόνο όσοι μπορούν να προδώσουν, μπορούν να ισχυριστούν πως πολύ, πάρα πολύ αγάπησαν. Και φταίνε. Και επιμένουν. Και Πάσχα κάνουν την ευχή "τον έρωτα θυσία". Συ είπας. Ακόμα πονάει η τελευταία φράση σου. Αφού εσύ με έβαλες να σε ακολουθήσω και να σε αγαπήσω. Αφού εσύ με έβαλες να σε προδώσω. Γιατί τώρα με περιπαίζεις; Γιατί αφήνεις να με περιφρονούν; Γιατί δε λες από εκεί ψηλά που κρέμεσαι την αλήθεια; Γιατί δεν διηγείσαι την προδοσία αλλιώς; Σαν να είναι της αγάπης η απαραίτητη συνέχεια. Το διαβατήριο για να μπει κανείς στο θέρος. Σε μια ζωή που πριν καεί, ετοιμάζεται, προδίδει και μαθαίνει. Απόψε τα έπαιξα όλα για όλα. Και τη ζωή μου την τωρινή και τη μετά θάνατον. Και κυρίως αυτό που φοβόμουν πάντα: Την αγάπη. Για τριάκοντα. 

Μεγάλη Πέμπτη στη σκιά της Ακρόπολης. 

Εξαρχία Παναγίου Τάφου, Πλάκα.

Λες και θα σπάσει το στήθος σου ξυπνάς κάθε πρωί αμετανόητος Ιούδας. Λες θα ξεφύγω εφέτος. Δε θα προδώσω ούτε θα προδοθώ. Φέτος λες θα γλιτώσω. Γελιέσαι. Ετοιμάζεις το ίδιο παιχνίδι στα κρυμμένα σου δάκρυα. Σε όσα δεν ομολόγησες, σε όσα κρύβεις πίσω από βιαστικά αγκαλιάσματα. Ελπίζεις στην αγάπη. Πώς να ξεφύγεις; Σήκω. Και ετοιμάσου. Συνέχισε να αναπνέεις. Όσο είσαι ζωντανός έστω και κρεμασμένος θα ζω και εγώ. Μόλις ξεψυχήσεις θα κρεμαστώ. 

Τον Ιούδα διάλεξες φέτος να πει την ιστορία. Αυτόν που όλοι λιθοβολούν και φτύνουν. Τον μόνο που αγάπησε πραγματικά και ταπεινώθηκε όσο κανείς. Εκείνον που διάλεξε τον έρωτα σαν τον προηγούμενο του θανάτου σκαλί. Αν ήταν ένας φτηνός απατεώνας θα ζούσε ακόμα και θα χαιρόταν τα τριάκοντα. Αυτός διάλεξε να ακολουθήσει το θεό του. Γιατί δεν αντέχει ούτε στιγμή άδεια την αγκαλιά του και τη ζωή του νεκρή από παράφορα αισθήματα. Αλίμονο. Θα υπήρχαν ποτέ Θεοί χωρίς Ιούδες;

(Σκόρπια αποσπάσματα από "Το ημερολόγιο μιας αθέατης εβδομάδας - Μ.Παρασκευή” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη)

Καλή Ανάσταση! 

Φολίδες, Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, manifesto, 2017

Φολίδες

Διαταραγμένη κανονικότητα

 ψάχνει μια θέση να αναπαυτεί, ονειροπολώντας.

Παρατηρητές σημάτων καπνού

 ρεμβάζουν το μέλλον νωχελικά

 από το αγαπημένο τους παγκάκι.

Γυμνοί, ατέρμονοι έρωτες παιχνιδίζουν

 κάτω από την ίσαλο γραμμή που μυρίζει μαστίχα, 

διαδίδουν πως είμαστε μια σταγόνα το δευτερόλεπτο.

Κύκλοι ζωής σχηματίζονται κάθε πρωί

 πάνω στο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς.

Η εορταστική ηρεμία της Κυριακής έρχεται

 κι ευωδιάζει λεμονοθύμαρο για να θυμίζει

 τις μεσημεριανές αυλές που κρατάνε ακόμα, 

αφήνοντας μια γλύκα στο τέλος της μνήμης.

Υπήρξαν συγκεκριμένες ώρες και λεπτά που είχαν κτήτορα.

Σπουδές

Στις χαμηλές νόττες του Hanon

 τραγουδούν τα θαλάσσια κήτη.

Ο Czernh μας μαθαίνει να σχηματίζουμε

 τετράγωνα.

Ο Lemoine είναι ένας ζηλιάρης

 που εξαπατά τις κυρίες που προτιμούν τις σονάτες.

Ο Bach μπερδεύεται στα δάχτυλα των γερόντων 

που πλέκουν καλάθια.

Οι κλίμακες είναι ολίγον νευρασθενικές,

 παρηγορούνται μόνο με εκλείψεις ύφεσης.

Ο Beethoven θυμώνει που δεν γεννήθηκε

 ακόμα πιο δυνατός.

Ο Mozart απολαμβάνει τη λαμπρότητα του,

 μέχρι τώρα δεν τον νίκησε κανείς.

Ο Tchaikovsky βρήκε το κλειδί του Παραδείσου, 

μας έβαλε όλους μέσα, μα αυτός έμεινε απ’ έξω. 

------

Φυτεύω παντού νυχτολούλουδα 

σαν νυχτώνει είναι που θέλει 

περισσότερο συντροφιά ο άνθρωπος.

------

Κάθε βράδυ που ξαπλώνει 

στο κρεβάτι του 

αφήνει το ράδιο ανοιχτό 

για να επεκτείνει τη νύχτα

------

Η ποίηση ταιριάζει με την άνοιξη και με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Φέτος έτυχε να με βρουν ετούτες οι μέρες με τις λέξεις της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη. Μια καινούργια ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις manifesto, από την οποία σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες λέξεις. Οι "φολίδες" μια συλλογή με ποίηση για την πόλη, το "εμείς", το κενό, την ομηρία της εποχής, των ημερών μας. Μα και την ελπίδα που ευτυχώς συνεχίζει να υπάρχει, ακόμη και αν συνεχώς παλεύει. Ευαισθησία και έκφραση που σε κερδίζει. 

"Στον άσκοπο λόγο πάντα δίνουμε άφεση.

Είναι αυτή η στιγμή ανάμεσα σε δυο ζωές,

 που ορφανή, με κάτι πρέπει να γεμίσει."

Σοφία Πολίτου-Βερβερη, Φολίδες, manifesto, 2017

Το τουίτ στο τέλος

Μικροί ψίθυροι, μικρές αναπνοές γεμάτες αλήθεια. Η Τατιάνα Μουκάκου έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο μικρές εκ-φράσεις που μεταφέρουν ένταση μεγάλων παραγράφων. Το διάβασα σε μια ώρα, στις διαδρομές μου στην πόλη. Με συνόδεψε στο μετρό και στο λεωφορείο. Στιγμές άφηνα το βλέμμα από τη σελίδα να στραφεί προς κάποιον συνεπιβάτη, έπειτα ξανά προς τις σελίδες και μετά στη ψυχή μου. Τα όρια μεταξύ ψηφιακής πραγματικότητας και ανθρώπινων σχέσεων. Όσο και αν ίσως κλείνεις τα μάτια σου σε αυτό, ακόμη και ένα τουίτ μπορεί να στο θυμίσει. Τα πάντα η αγάπη.

Οι γονείς κάνουν παιδιά περιμένοντας να τους κάνουν περήφανους και σημαντικούς και για να πλησιάσουν πιο κοντά στην αθανασία.

Οι εραστές αγαπούν για να αγαπηθούν κι αν δεν πάρουν πίσω αυτό που θέλουν ή αν δεν τα κάνει ο άλλος όπως επιθυμείται, χωρίζουν.

Η ανιδιοτελής αγάπη και η άνευ όρων αποδοχή είναι το μεγαλύτερο στοίχημα νομίζω.

Προτιμώ να αγαπιέμαι, παρά να έχω δίκιο.

Note to self: διάλεγε καλύτερα ποιον βάζεις σπίτι σου και σε ποιον δείχνεις την καρδιά σου

Το νου σου μη σου πέσει κάτω το εγώ σου και το πατήσεις, έτσι που τρέχεις

Ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ σύντομα, γεμάτο σαν με τουίτ για φανταστικούς φίλους, φανταστικους εραστές, δραματικούς σ' ένα δραματικό περιβάλλον, τραγικους σ' ένα τραγικό, αστείοι σ' ένα αστείο, γελοίοι σ' ένα γελοίο, εξαιρετικοί σ' ένα εξαιρετικό, μα πάντα, φανταστικοί. Αν δεν μου αρέσει το περιβάλλον, δεν δοκιμάζω να το αλλάξω. φεύγω.

Αφορισμοί, σκέψεις για τα όσα βασανίζουν μα και τελικά γεμίζουν τη ψυχή.  Ο έρωτας, η αγάπη, η αδυναμία, η ανασφάλεια, το τέλος, σαν ένα τουίτ πριν το τέλος.

(Κι από αγάπη;) όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Παίρνω τη θάλασσα μου και φεύγω

Η θάλασσα δεν είναι αναλώσιμη, το συναίσθημα δεν είναι στιγμιαίο.

Δεν έχω άλλο. Σας φιλώ. 

Ήθελα μόνο ν’ αγαπηθώ.

 Το τουίτ στο τέλος, Μουκάκου Τατιάνα, Momentum

Joan of mArc, στο θέατρο Φούρνος

Έχετε παρακολουθήσει ποτέ παράσταση βωβού θεάτρου; Αν όχι, τότε η ομάδα Splish Splash είναι μια ιδανική επιλογή για να σας μυήσει σε αυτή την πραγματικά ξεχωριστή θεατρική εμπειρία.  Η συγκεκριμένη ομάδα από το 2003 επιλέγει κλασικά έργα και τα «πειράζει», προσθέτοντας ισχυρή δόση από το χιούμορ της. 

Στη φετινή τους παράσταση (Joan of mArc), που ανεβάζουν στο θέατρο Φούρνος, μας θυμίζουν την ιστορία της Ιωάννας της Λωραίνης (1412-1431) και του αγώνα της στην πιο κρίσιμη φάση του Εκατονταετούς πολέμου έπειτα από διάφορα οράματα της. Τελικά τι ήταν η συγκεκριμένη κοπέλα; 

Ήταν μια μάγισσα ή μια αγία; Έβλεπε οράματα και είχε πραγματικά υπεράνθρωπες ικανότητες ή ήταν το θύμα ενός σκληρού συστήματος που την εκμεταλλεύτηκε και τελικά την πρόδωσε; Αυτό που νομίζω ότι απομένει από την ιστορία, είναι αφενός η γενναιότητα της αλλά και αφετέρου η εκμετάλλευση της από την Εκκλησιαστική εξουσία που οδήγησε στο θάνατο της. 

Ήταν η Εκκλησία που την καταδίκασε για να καεί ζωντανή. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ένα καινούργιο εκκλησιαστικό δικαστήριο αναγνώρισε τελικά τη συμβολή της. Ως γνωστόν, ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία και προστάτιδα της Γαλλίας.

Πριν δω τη συγκεκριμένη παράσταση αναρωτιόμουν το κατά πόσο είναι εύκολο να "κρατηθεί" ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή με την τεχνική του βωβού θεάτρου. Σίγουρα πρόκειται για ένα δύσκολο και προκλητικό εγχείρημα για τους ηθοποιούς, οι οποίοι όμως με το ταλέντο τους το μεταμορφώνουν σε εύκολο. 

Είναι σαν ένα στοίχημα από την ομάδα Splish Splash, που στηριζόμενη στην τεχνική του σωματικού θεάτρου, το κερδίζει! Βασιζόμενη στην εξαιρετική κίνηση, σε μιμήσεις που στιγμές είναι σαν να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου ο Charlie Chaplin - οι λάτρεις του βωβού κινηματογράφου νομίζω θα συμφωνούσαν μαζί μου - και στην έκφραση των ηθοποιών.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν και στις εξαιρετικές βιντεοπροβολές, που παίζουν στο πίσω μέρος της σκηνής. Βοηθούν το θεατή να παρασυρθεί με τις έξυπνες ατάκες και τα καταπληκτικά κινούμενα σχέδια. Επίσης, η μουσική "ντύνει" εξαιρετικά τις στιγμές, συντελώντας στο δυνατό δεμένο σύνολο.  

Αν και η ιστορία της Ιωάννας της Λωραίνης είναι τραγική, παρόλα αυτά, η ομάδα Splish-Splash την παρουσιάζει μέσα από ένα κωμικό πρίσμα, καυτηριάζοντας την ιστορία, προκαλώντας το θεατή τόσο να γελάσει, μα όσο και να συγκινηθεί. Η δουλειά τους καλύπτει ένα κενό που υπήρχε στην αθηναϊκή σκηνή. Ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα από την ομάδα Splish Splash, το μόνο σίγουρο είναι ότι απέκτησαν μια ακόμη ακόλουθο.  Ανακαλύψτε τους!

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Johnny O., Ιωάννα Καμπυλαυκά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κυριακή Στούρου
Σενάριο: Johnny O.
Κοστούμια: Constance Puyt
Σκηνογραφία - Video προβολές - Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Ιωάννα Καμπυλαυκά
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Επικοινωνία: Γεωργία Σουβατζή

Παίζουν: Βασίλης Ζαϊφίδης, Ευγενία Μαραγκού, Βλάσης Πασιούδης, Γιάννης Φιλίππου, Νάνσυ Χρυσικοπούλου, Johnny O. 

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21:15
Διάρκεια: 1 ώρα και 20 λεπτά
Εισιτήρια: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητικό και άνω των 65), €5 (ανέργων και ατέλειες)

Facebook page: https://www.facebook.com/splishsplashpantomime/

στο Λευκό τον Πύργο...

Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη, μα δεν έχουν ανέβει στο Λευκό Πύργο. Εμένα πάλι ήταν το πρώτο πράγμα στο πρόγραμμα μου που έκανα μόλις επισκέφτηκα τη συμπρωτεύουσα. Είχα ανέβει ξανά πριν χρόνια.  Δε θυμόμουν πολλά πράγματα, μόνο μου είχε απομείνει η ανάμνηση της αίσθησης του ανοικτού ορίζοντα από ψηλά.

Εκείνη τη μέρα ήταν ένα παγωμένο πρωινό του Ιανουαρίου. Με έναν βροχερό καιρό που ταίριαζε απόλυτα στο συννεφιασμένο σκηνικό του βορρά.

Στην είσοδο του Λευκού Πύργου, σύμβολο της Θεσσαλονίκης, μπορείς να μάθεις πολλά για την ιστορία του. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430, στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας.

Στο εσωτερικού του Πύργου στεγάζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα μόνιμη έκθεση που αφορά την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης από την εποχή της ίδρυσής της το 316/15 π.Χ. μέχρι και τις μέρες μας. Η έκθεση παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο όψεις της ιστορίας της. 

Ένας πολύ καλός τρόπος να μάθεις πράγματα για την μακραίωνη, 

αδιάσπαστη ιστορική παρουσία της.

Η ιστορία των πόλεων είναι πάντα άκρως γοητευτική.

Ματιές προς το εξωτερικό χώρο από τα παράθυρα.

Η θάλασσα να δεσπόζει.

Επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη  και τη Βεργίνα  στα τέλη του φετινού Ιανουαρίου. Μα πραγματικά, έχω την παράξενη αίσθηση ότι έχει μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα έτος από τότε...

Οπότε τι μένει ως δίδαγμα; Ταξιδέψτε όσο μπορείτε, όποτε μπορείτε. Ζήστε, γνωρίστε. Θα είναι το αποκούμπι σας για τα ζόρια όταν θα σας επισκεφτούν.

Check: Λευκός Πύργος Θεσσαλονίκης