Μέρες καραντίνας ΙΙ

 

LockDown II 
Quarantine diaries I, II

Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, έγραφα καθημερινά. Αμέσως από την πρώτη μέρα στράφηκα στη γραφή. Από εκείνες τις μέρες προέκυψε ένα ημερολόγιο καραντίνας και ένα θεατρικό έργο. Το θεατρικό κείμενο το κατέθεσα στο διαγωνισμό που προκήρυξε εν μέσω της πρώτης καραντίνας το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Λίγες μέρες πριν το δεύτερο lockdown, ενημερώθηκα ότι το θεατρικό κέρδισε στο διαγωνισμό συγγραφής. Θα παρουσιαστεί στο κοινό, μόλις οι υγειονομικές συνθήκες επιτρέψουν ν' ανοίξουν τα θέατρα. Θα σας ενημερώσω και θα χαρώ όσοι μπορέσετε να δείτε την παράσταση. Ανυπομονώ να δω να ζωντανεύει στη σκηνή το κείμενο μου, και αυτό ήταν ίσως το πιο ευχάριστο νέο αυτής της χρονιάς που σε λίγο θα τελειώσει.

Οι μέρες της δεύτερης καραντίνας, δε θυμίζουν εκείνες της πρώτης. Αυτή τη φορά είμαστε εξοικειωμένοι με τα μέτρα και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, αλλά είμαστε πιο κουρασμένοι, πιο στρεσαρισμένοι. Mέρες με ανασφάλεια, εντατικές που γεμίζουν, μετρώντας νεκρούς και ανθρώπους που φεύγουν. Αναρωτιόμαστε αν θα υπάρξει τρίτη και τέταρτη καραντίνα, και τις συνέπειες τους.  

Όταν ανακοινώθηκε τον Μάρτιο το πρώτο lockdown, ήταν σοκ για όλους μας. Για εμένα μια Αθήνα με κλειστά θέατρα, βιβλιοπωλεία και μουσεία, χωρίς βραδινούς περίπατους, δεν είναι η πόλη μου. Προφανώς και άλλα, αρκετά πράγματα λείπουν. Υποθέτω όμως ότι τελικά καμία αξία δεν έχει αυτό όταν ξεσπά μια πανδημία που αφανίζει ζωές. Σε τέτοιες συγκυρίες όλα μπαίνουν κυνικά στην άκρη. 

Σε αυτή τη δεύτερη καραντίνα, επιστρέψω στο αρχείο του ημερολογίου της πρώτης και καταγράφω κάποιες στιγμές των ημερών. Παράλληλα επικεντρώνομαι στη συγγραφή πεζών κειμένων. Φωτογραφίζω. Περπατώ. Παρατηρώ. Στρέφομαι στη φύση. Τελικά ανάλογα με το πώς, το πού και το με ποιους επιλέγεις να περάσεις την καραντίνα, εκεί ανήκει και η καρδιά σου. Ίσως για αυτό ακούμε για τόσους πολλούς χωρισμούς, έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας σε όλο τον κόσμο. Οι καραντίνες σε φέρνουν απέναντι στο εσωτερικό εαυτό σου, στα θέλω, στις επιλογές σου. 

Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, η πανδημία θα είναι παρελθόν. Ας στραφούμε σε όσα, όσους αγαπάμε.  Ας χαιρόμαστε το "τώρα", όσο προκλητικές και αν είναι οι εποχές. 

"Ατάκτως ερριμμένα", για την πρώτη ηχογραφημένη μετάδοση από το Ρ.Ι.Κ, λίγες σκέψεις...

Λίγα λόγια για το θεατρικό μου έργο που μεταδόθηκε από το Πρώτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ στις 30/6/2014. Με θυμάμαι να ακούω θεατρικά έργα στο δωμάτιο μου με κλειστά φώτα. Πλάθοντας τους χαρακτήρες με τη φαντασία μου και αυτοί να ξεπροβάλλουν από το σκοτάδι... Αν και δεν πρόλαβα το "θέατρο από το ραδιόφωνο", έβρισκα και άκουγα στο ίντερνετ αρχεία με παραγωγές Τρίτου Προγράμματος και του ΡΙΚ. Τα έβαζα να παίζουν και να "εισβάλλουν" οι λέξεις στο δωμάτιο μου. Ένιωθα ότι έχει μια μαγεία αυτή η "μεταφορά" που χάνεται. Και επιπλέον είναι ένας ανέξοδος τρόπος για να ταξιδεύεις μέσω των λέξεων. Όπως γνωρίζετε καλά, παρακολουθώ πολλές παραστάσεις. 

Ανάμεσα στα αρχεία με αυτά τα έργα, συγκαταλέγεται πλέον ένα δικό μου. Η χαρά είναι μεγάλη που επιλέχτηκε το έργο, βρήκε δίοδο προς το κοινό, μάλιστα μέσω ενός τέτοιου οργανισμού. Οφείλω ευχαριστώ στο ΡΙΚ για την άψογη συνεργασία. Παρ' όλη την κρίση που μαστίζει και την Κύπρο, επέλεξαν να μην κάνουν περικοπές στον πολιτισμό. Αναζήτησαν χορηγούς και συνεχίζουν να επιμένουν με ποιότητα. Η Ελλάδα έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Περικοπές στα πάντα... υγεία, παιδεία, πολιτισμό, μόνιμη υποβάθμιση και πτώχευση.

[ Από αυτό το ραδιόφωνο συντονίζονταν οι γονείς μου κάθε Δευτέρα 
πριν χρόνια για να ακούσουν το "Θέατρο από το Ραδιόφωνο". 

Την προηγούμενη Δευτέρα συντονίστηκαν μέσω του ίντερνετ για 

να ακούσουν ένα δικό μου έργο :) ]

Το "Ατάκτως ερριμμένα" ξεκίνησε να γράφεται πριν από 4 χρόνια το 2010. Στάλθηκε με ψευδώνυμο στο διαγωνισμό το 2012. Στη συγγραφή του έργου, με οδήγησε η αγάπη μου προς τη γραφή, το θέατρο και η ανάγκη να εκφράσω προβληματισμούς, ιδέες και ανησυχίες της γενιάς μου. Έπειτα δεν επιδίωξα τίποτα, το έργο ακολούθησε το δρόμο του μόνο του. Περίμενε υπομονετικά μαζί μου, μέχρι να έρθει η στιγμή του να παρουσιαστεί.

Έλαβα πολλά σχόλια τόσο στο facebook, όσο στο email και στο blog. Μου έδωσε χαρά που τόσοι άνθρωποι συντονιστήκατε να ακούσετε ένα θεατρικό μέσω του ίντερνετ, το οποίο απ' όσο κατάλαβα σας ταξίδεψε. Αλλά και όσοι σχολιάσατε ή στείλατε email εν αναμονή του 'ανεβάσματος' του στο blog. Αν μη τι άλλο, ευχαριστώ από καρδιάς για το χρόνο που αφιερώσατε. Επίσης ευχαριστώ το "radio-theatre" για τη φιλοξενία του.

Μου έλεγαν για το πόσο πρωτόγνωρο είναι το συναίσθημα να ακούς λέξεις σου από τα στόματα των ηθοποιών. Μετά από αυτή την εμπειρία μπορώ να πω ότι είναι όντως ένα μαγικό συναίσθημα, που μπορεί να συγκριθεί με λίγα πράγματα, μια φοβερή αίσθηση. Ένα μικρό όνειρο φαίνεται πως έγινε πραγματικότητα με έναν τόσο όμορφο τρόπο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την κάθε φράση αυτού του έργου. Καλή ακρόαση σε όσους δεν το έχετε ακούσει.

Ατάκτως ερριμμένα

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ειρήνη Σκόρδου, Κωνσταντίνος Δημητρίου, Έφη Χαραλάμπους, Ξένιος Ξενοφώντος, Θανάσης Ρακόπουλος. 

Περίληψη έργου: Μια παρέα νέων έρχεται σε σύγκρουση με αλήθειες που οι περισσότεροι αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν. Καθένας και μια διαφορετική προσωπικότητα, που ψάχνει εναγωνίως τα βαθύτερα ‘θέλω’ της για να φωτίσει τα αδιέξοδα της. Αναζητώντας την ολοκλήρωση μέσα από τη δημιουργία και τον έρωτα, σε ένα διαρκή αγώνα με τα επαγγελματικά και κοινωνικά αδιέξοδα, με τη μοναξιά και την ασφυξία της μεγάλης αφιλόξενης πόλης. Σανίδες σωτηρίας, η φιλία και τα όνειρα τους. Θα σωθούν;